**ผลงานนี้ได้รับรางวัล รีวิวที่เราโดนใจที่สุด ในกิจกรรมรีวิวหนังสือจากทางบ้าน

ถึงผู้สร้างบางคน (ที่อาจจะมีหรือไม่มี แต่ก็ช่างหัวคุณ) 

ผมกำลังเตือนคุณว่านี่เป็นเพียงรีวิวเรื่องสั้นจากหนังสือเล่มหนึ่งที่มีชื่อแปลเป็นไทยว่า “ผลรวม” SUM ที่เป็นผลรวมของสี่สิบเรื่องสั้นของชีวิตหลังความตายในสมองของนักประสาทวิทยาศาสตร์นามว่า David Eagleman ผมต้องแจ้งอย่างชัดเจนก่อนว่าที่ต้องมานั่งเขียนถึงคุณหลังจากที่เราเลิกคุยกันมาพักใหญ่ ไม่ใช่เรื่องที่ผมเต็มใจจะทำนัก ผมเกลียดคุณอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ผมจะเกลียดสิ่งที่ผมไม่คิดว่าไม่มีได้ยังไงกัน เอาเป็นว่าคนที่คิดว่ามีคุณอยู่ ซึ่งนั่นก็คือพี่ชายของผม เรียกหาคุณในเฮือกสุดท้ายเท่าที่ลมหายใจแผ่วเบาจะอนุญาต ชีวิตที่คุณสร้างดูเหมือนจะบอบบางเสียจริง ผมโทษคุณ (ถ้าคุณมีจริงน่ะนะ) เขาควานมือไปในอากาศละล่ำละลักเหมือนคนกำลังจมน้ำบนเตียงเหม็นอับที่โรงพยาบาล ผมว่า “มึงจะเอาอะไรบอย” เอาหน้าแนบข้างหูเขาท่ามกลางเสียงร้องระงมของญาติที่แทบไม่เคยโผล่หัวมาก่อนหน้านี้ เขาพยายามจะพูดบางอย่าง ผมถามซ้ำ “มึงจะเอาไรวะ” กลิ่นลมหายใจเน่าจากมะเร็งปอดบอกผมว่า อวัยวะที่คุณสร้างน่ะห่วยแตก (ถ้าคุณสร้างมันจริงๆน่ะนะ) บอยว่าเขาเห็นคุณ ผมถามว่า “เขาหน้าตาเป็นไง” พี่ชายผมไม่ทันได้ตอบอะไร อกเขากระตุกรุนแรงแล้วลมหายใจก็ขาดช่วง ผมเลยโทษคุณนับจากนั้นมา ผู้สร้างห่าเหวอะไร คุณมันฆาตกรชัดๆ 

เอาล่ะ ช้าก่อน นี่เป็นแค่การรีวิวหนังสือ 

เวลาสามทุ่มเจ็ดนาทีกับอีกราวยี่สิบวินาที ในห้องกว้างสามจุดห้าเมตรคูณสี่เมตร ความสูงสามเมตรแปดสิบเซนติเมตรจากพื้นไม้ปาเก้จรดเพดาน ผนังสีฟ้ารายล้อม หน้าต่างบานเกล็ดขุ่นสองบานปิดสนิท ม่านโปร่งแสงทึมเทาฉาบมันไว้อีกรอบ เตียงขนาดหนึ่งคนนอนเปลือยผ้าปู หมอนสองใบ โต๊ะตัวสีดำตัวใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง ผมเพิ่งอ่านเรื่องสั้นชื่อ  “Spirals” จบ นายนักประสาทวิทยาศาสตร์ว่า “ในชีวิตหลังความตาย คุณพบว่าผู้สร้างเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตขนาดเล็ก” ผมเว้นช่วง คิดว่า “เออ อันนี้เริ่มเข้าท่า” นายคนนี้ว่าต่อ “โง่เขลาเบาปัญญา พวกเขาดูคลับคล้ายมนุษย์ หากแต่ตัวเล็กและป่าเถื่อนกว่า และไม่ฉลาดเอามากๆ” ผมตบขาตัวเอง หัวเราะออกมาเหมือนคนบ้า ประชดชีวิต “เออ แบบนี้ล่ะ” อันนี้ถึงเหมาะสมกับคุณหน่อย และผมเริ่มเชื่อแล้วว่าคุณมีจริง 

เวลาสี่ทุ่มยี่สิบห้านาทีกับราวสี่สิบวินาที ในห้องเดิมที่คงไม่ต้องสาธยาย ผมตัดสินใจจุดบุหรี่สูบขณะที่เปิดแอร์ต่อเนื่องมาแล้วทั้งวัน ผมโทษการต้องทำ Self-isolation ขณะที่รัฐช่วยลดค่าไฟสามเปอร์เซ็นต์ เหตุผมที่ผมต้องทำอะไรโง่เง่าแบบนั้นคงเป็นเพราะผลรวมจากเรื่องสั้นชีวิตหลังความตายในหนังสือเล่มนี้เริ่มทำงานกับผม มันสั่นระริกเหมือนลมหวนปะทะหน้าทั้งที่ผมอยู่ในห้องมาไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว  

เวลาเที่ยงคืนห้านาทีกับอีกสามวินาที ในห้องเดิมที่ผมเริ่มเห็นภาพวูบไหวจากแสงโคมไฟสีส้ม ผมอาจดื่มเยอะไป หรือไม่ก็เรื่องสั้นขนาดกะทัดรัดลำดับที่สามสิบเอ็ดชื่อ “Quantum” เหวี่ยงผมไปมาระหว่างลมหายใจที่ขาดช่วงไปเรื่อยๆและการกระเสือกกระสนที่ยึดเอากระแสลมเข้าให้ยืดยาว ในโลกหลังความตายชื่อ “Quantum” ผู้เขียนนำเสนอได้น่าสนใจ ขนาดที่ถ้าผมเลือกคงขอโลกความตายแบบนี้  / มันเล่าว่าในโลกหลังความตายนี้ ทุกความเป็นไปได้ของทุกสิ่งดำรงอยู่พร้อมๆกันแม้ว่าสภาวะบางอย่างจะขัดแย้งกันก็ตาม / ผู้เขียนมีตัวอย่างประกอบเผื่อเราคนอ่านจะตามไม่ทันเช่นว่า ในโลกสามัญหากคุณเลือกรักใครสักคน ตัวเลือกอื่นๆก็จะหายไป เมื่อตัดสินใจเดินเข้าประตูหนึ่ง บานที่เหลือก็จะปิดลง เริ่มน่าสนใจแล้วใช่ไหม ความสนุกอยู่ตรงที่ในโลกหลังความตายแบบนี้ คุณสามารถเปิดประตูทุกบานได้ในคราวเดียวกัน ลิ้มลองทุกประสบการณ์โดยไม่เสียทางเลือกไหนไปเลย อันนี้แหละที่ทำให้หัวผมหมุนเคว้ง จะไม่เล่าต่อ เพราะคิดว่าผมกลายเป็นผู้เล่าที่ไม่น่าเชื่อถือไปเสียแล้ว Fluoxetine สองเม็ดพร้อมเบียร์เมื่อครู่ทำเอาต้องหยุดชะงักไว้ที่ชีวิตหลังความตายแบบที่สามสิบเอ็ด แล้วผมก็คิดถึงบอย กับไอเฮือกสุดท้ายที่เขาเพ้อพรรณาถึงคุณ เอาล่ะ นี่คือคำภาวนาของผม 

“ถ้าคุณมีจริง (ซึ่งผมเริ่มเชื่อนิดนึงล่ะ) ได้โปรดมาเอาชีวิตระยำนี่ไปให้พ้นร่าง เอาอะไรก็ตามที่คุณสร้างคืนไป ขอเลือกแค่อย่างเดียว ผมอยากมีชีวิตหลังความตายแบบเรื่องสั้นชื่อ “Quantum” ผมจะเปิดประตูทุกบานพร้อมกันที่มีคุณนั่งอยู่บนบัลลังก์ บนโต๊ะอาหาร นั่งอ่านหนังสือ พักร้อน หรือคอยตั้งคำถามอะไรโง่ๆกับคนที่เพิ่งตาย ผมขอแค่นี้เลย ผมจะรอต่อแถวเข้าคิวกับวิญญาณพวกนั้น ในแสนล้านล้านล้านความเป็นไปได้ เมื่อคนข้างหน้าขยับออก และถึงคราวของผม ผมจะยืนต่อหน้าคุณ แสยะยิ้มและชูนิ้วให้อย่างสง่างาม ในแสนล้านล้านล้านล้านความเป็นไปได้ ผมจะตามไปแจกนิ้วกลางให้คุณ” 

ด้วยรัก

ปล.ผมเตือนคุณแล้วว่านี้เป็นเพียงการเขียนรีวิวหนังสือ

รีวิวโดยคุณ Borit P.

เกี่ยวกับหนังสือ SUM : Forty Tales from the Afterlives